BAYRAM

Ömrümün en garip, en ıssız bayramıydı bu bayram. Küçücük bir canlı, koskoca insanlığı evlerine tıktı. İnsan pencereden burnunu çıkarmaya korkuyor. Kıyamet gibi günler geçiriyoruz. Bir yılı aşkın bir zamandır, evlat ana babadan, ana baba evlattan kaçıyor! Üstelik bu musibet ne zamana kadar sürecek bunu da bilmiyoruz.

Teknolojik imkanlar olmasaydı, birbirimizden haberimiz bile olmayacaktı. Hısım akraba bir yana komşularımızdan bile koptuk. Balkondan balkona hal hatır sormanın, birkaç kelam etmenin dışında insanlarla bir bağ kuramaz olduk. Bayram için -alışkanlık üzre- yaptığımız hazırlıklar da boşa gitti. Şekerler şekerliklerde, baklavalar tepsilerde ilgisiz, nasipsiz, öksüz çocuklar gibi kala kaldı. Ne bayram sofraları kurulabildi, ne eller öpüldü ne de harçlıklar verilebildi. Sevinçli bayramlardan hüzünlü bayramlara tevil oldu zaman; ama yapacak bir şey yok. Beklemekten, düzelir diye ümit etmekten başka bir şey gelmiyor elimizden.

İnternetten mesaj gönderenler, telefonla arayıp bayramımı kutlayan öğrentmen arkadaşlarım oldu. En çok da vefalı öğrencilerim aradı. Hepsine tek tek cevap vermek isterdim; ama -yaşlandım galiba- buna gücüm yetmedi. Bu vesileyle hepsine çok teşekkür ediyorum. Allah bizleri bir araya gelebileceğimiz mutlu bayramlara ulaştırır inşallah.

Bayramın bu son gününde, arayıp soran, bayramımı kutlayan bütün eş dost, akraba, arkadaş ve sevgili öğrencilerime teşekkür ediyorum.

BAYRAMINIZ KUTLU, GELECEĞİNİZ UMUTLU, GÖNLÜNÜZ MUTLU OLSUN...

HEPİNİZE GÖNÜL DOLUSU SEVGİLER...